Όταν σκέφτομαι το Νεπάλ, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ αυτές τις θεόρατες κορυφές του, κάποιες απάτητες, αναμφισβήτητα αφιλόξενες, απίστευτα παγωμένες, επικίνδυνες πέρα από κάθε μέτρο και αιώνια αγέρωχες σε κάθε ανθρώπινη μισαλλοδοξία.
Τα Ιμαλάια πάντα μου προξενούσαν δέος.
Ήταν πάντα από εκείνα τα μέρη που νόμιζα ότι δεν ζει άνθρωπος και αν ζει, θα έχει αναμφίβολα υπερφυσικές δυνάμεις.
Σαν τους γιόγκις που κατά καιρούς έχουν ακουστεί, τώρα πια και καταγραφεί σε φιλμ ώστε να μην υπάρχουν και αμφιβολίες, να μένουν σχεδόν γυμνοί στο χιόνι χωρίς να τους επηρεάζει, να αιωρούνται, να μένουν σε κατάσταση διαλογιστική για μέρες, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, σχεδόν χωρίς σφυγμό..
Έτσι αισθάνθηκα όταν αντίκρυσα την ανατολή στην Σάρανγκοτ… Σχεδόν χωρίς αναπνοή βλέποντας να ξεπροβάλλουν οι πρώτες ανώριμες ηλιαχτίδες πάνω από τις κορυφές της….φωτίζοντας νωχελικά ένα σκηνικό που νόμιζα ως τότε μόνο κινηματογραφικό…
Η γιορτή της φύσης στον ύψιστο βαθμό και, ο Θεός που άλλοι αναζητούμε και άλλοι θεωρούμε πως τον έχουμε ήδη βρει, να φωλιάζει το μεγαλείο της δημιουργίας στην πιο ορεινή χώρα του πλανήτη….
Και όπως πάντα, ο μύθος του Οδυσσέα, το ανήσυχο πνεύμα του εξερευνητή, να βρίσκει το πρόσφορο έδαφος και σε αυτή εδώ τη στάλα γης στο πρόσωπο του Δημήτρη…
Ο Δημήτρης είναι ένας άλλος ταξιδιώτης της ζωής, ένας σύγχρονος ήρωας….που αφού έβαλε ρότα για πολλές χώρες και χόρτασε από σπουδές, καριέρα, επιτυχία, αναγνωρισιμότητα, διακρίσεις, πήρε το σαξόφωνό του, τις μουσικές του, την ψυχή του και τα εγκατέστησε στο Νεπάλ, ρίχνοντας άγκυρα στην νέα του Ιθάκη.
Εκεί τον γνώρισα, κάτω από τις κορυφές της Σάρανγκοτ….. και μετά την πρώτη μας συνάντησή μας, μπορώ να ισχυριστώ ότι το Νεπάλ δεν θα ήταν τόσο συγκλονιστικά αποκαλυπτικό χωρίς αυτόν….
Μόνο και μια συνάντηση μαζί του φτάνει για να αναθεωρήσεις ότι μέχρι τώρα θεωρούσες σημαντικό, ότι πίστευες πως ως τώρα έδινε αξία και λόγο στην ζωή σου…
Συχνά πιστεύω ότι στο Νεπάλ δεν ταξιδεύω πια μόνο και μόνο για να ανακαλύψω και άλλες ομορφιές αυτής της ξεχωριστής χώρας…αλλά για να απολαύσω τις συζητήσεις μου με τον Δημήτρη.
Ένα νέο κοσμοφιλόσοφο της new age εποχής μας, που γυρνώντας την πλάτη του σε ότι παλεύουμε οι περισσότεροι να κατακτήσουμε, μας κλείνει το μάτι χαμογελώντας σε ότι μας στεναχωρεί, σε ότι μας προβληματίζει…
Ζώντας 11 χρόνια πλέον στο Νεπάλ, ο μοναδικός Έλληνας μαζί με τα 3 του αγόρια και την Νεπαλέζα σύζυγό του, γνωρίζει τη χώρα όσο άλλος κανείς, τα ήθη και τα έθιμά τους και μιλά τη γλώσσα τους …Και είναι εκεί, για εσάς!
Αυτόν τον άνθρωπο θα έχετε μαζί στο ταξίδι σας στο Νεπάλ.
Αυτόν που μιλώντας στην καρδιά και το συναίσθημά, θα σας ανοίξει ένα μεγάλο παράθυρο στη θέα της πιο ορεινής χώρας στην Ασία. Φτωχής σε πόρους, αλλά πλούσιας σε διδάγματα ζωής.
Τις άλλες στιγμές, που δεν συντροφεύει ταξιδιώτες από την πατρίδα, τις περνά σαν ποιμένας εκεί στα Ιμαλάια…παίζοντας στη φλογέρα του τη μελωδία της ανόθευτης ευτυχίας.